Van nature is ons bewustzijn poëtisch, ontvankelijk, beeldrijk. Langzaam maar zeker kan het gebeuren dat er in deze grondhouding het klad komt, de bezieling weg sijpelt. Dat we langs de lijnen van een al te eenduidig prozaïsch bestaan leren leven. Ik vind dat te jammer voor woorden. We kunnen helemaal niet zonder muziek, poëzie, beelden, verwondering, momenten van inspiratie, vonkende vuurstenen.
